تأثیرات تنش میان صفویه و عثمانی بر جایگاه امیرنشین اردلان

  تا پیش از تشکیل دولت مدرن و پیدایش حکومت متمرکز در ایران، میزان قدرت و ضعف حکام محلی و رابطه­ی آنان با حاکمیت مرکزی همواره تابعی معکوس از افزایش یا کاهش قدرت حکومت مرکزی به‌شمار می­آمد. با تأسیس دولت مقتدر صفوی و تسلط آنان بر نقاط مختلف ایران، به‌تدریج بسیاری از خاندان‌های حاکم محلی از اریکه­ی قدرت به زیر کشیده شدند؛ اما برخلاف قاعده­ی معمول، خاندان محلی اردلان نه‌تنها از صحنه­ی قدرت خارج نشدند، بلکه قدرتشان در نیمه­ی نخست دوره­ی صفوی، سیر صعودی یافت. این تحقیق به روش‌ توصیفی و تحلیلی انجام شده است. یافته‌های پژوهش نشان‌می‌دهند که امیرنشین اردلان با توجه به قرارگرفتن در موقعیت مرزی بین ایران و عثمانی، با بهره­گیری از تنش­ها و درگیری‌های بین دوطرف در مواقع تهدید و احساس خطر، با گرایش به‌طرف مقابل و اتحاد موقت با آن، خود را درمقابل آنان حفظ می­کرد و موقعیت خویش را تداوم می­بخشید.